Cultuur, actie en ontspanning in Rotorua & meer

We doen zo veel dat we er niet aan toekomen om verslagen te schrijven voor de site. We houden aantekeningen bij voor onszelf zodat we het niet vergeten en plaatsen nu alvast onze mooiste foto's van de afgelopen dagen hier.
----------------

Eenmaal thuis eindelijk eens tijd voor een wat uitgebreider verslag. Want al zegt een foto meer dan 1000 woorden, een verslag voegt toch wat toe. Het verslag is van alle dagen waar de foto's van zijn, dus het is een heel verhaal geworden.
------------------

Bij een boekingskantoortje in de stad hebben we op dinsdag geboekt voor een dagtour op woensdag en raften op donderdag. Zo begon woensdag 3 maart vroeg voor ons en stonden we na een ontbijtje keurig op tijd vooraan op de camping te wachten op de bus. Uiteindelijk hadden we een groep met 8 mensen en Charlie, geboren en getogen in Groningen maar al jaren woonachtig in Nieuw Zeeland, als chauffeur en gids. Eén echtpaar van de groep had tegelijkertijd met ons geboekt, een gepensioneerd Engels stel waar we de hele dag leuk contact mee zouden hebben.
We begonnen de tour met een wandelingetje door een park met wat modderpoelen en zwavelgassen, middenin de stad. Onwerkelijk eigenlijk dat zulke toch wel gevaarlijke dingen zo in openbaar gebied liggen. Later begrepen we waarom je daar in dit gebied simpelweg niet aan ontkomt. We vervolgden onze dagtrip met een bezoek aan Maori-dorp Whakarewarewa middenin een thermaal gebied. Tussen de huizen lagen hotpools die door de bewoners nog altijd gebruikt worden om in te koken, stomen, bakken, braden en baden. Vanuit dit dorp konden we ook de geisers van Te Pui zien liggen. Vroeger was dit één gebied, maar de overheid had het in tweeën gesplitst om het gebied met de geisers, die de hele dag door spuiten, uit te baten als het grootste Maori/geiserpark van het land. Sindsdien, zo vertelde onze gids, stond dat deel bij de inwoners van het dorp bekend als de ‘commerciële kant’ terwijl zij op hun beurt bij de buren bekend stonden als de ‘authentieke kant’. Wat volgens haar betekende dat wij ook de ‘goede kant’ stonden. Van Te Pui hoorden we laten nog dat dit inderdaad meer een pretpark is waar personeel traditionele Maori werkzaamheden doet puur voor de toeristen. Een bezoek aan Whakarewarewa past dan inderdaad meer bij ons. Na de rondleiding kregen we een culturele voorstelling van enkele Maori uit het dorp. Natuurlijk gebeurt dit door de plaatselijk amateur theatervereniging, maar als je dat beseft deden de acteurs het erg goed en zo kregen we een mooie voorstelling voorgeschoteld met onder andere een traditionele krijgsdans en een Maori liefdeslied. Na deze voorstelling konden we in het plaatselijke cafetaria terecht voor een traditionele Hangi lunch, bereid met de warmte van de warmtebronnen. Voor Femke en mij werd het vlees vervangen door wat extra groenten.
Na dit interessante bezoek waar we veel hebben geleerd over de Maori gingen we verder met meer cultuur in het Roturua museum of art & history. Dit oude badhuis uit 1908 is in Engelse stijl gebouwd om ‘toeristen’ van het noordelijk halfrond naar het heilzame water van Nieuw Zeeland te trekken. Behalve over de geschiedenis van het gebouw waren hier ook exposities te zien over Nieuw Zeeland in de tweede wereldoorlog, de Maori en over de thermische activiteit in de omgeving. Hier konden we vanaf het dak ook goed rondom de stad de randen van de krater zien waar heel Roturua in gebouwd is. Ja, inderdaad, Rotorua is gebouwd middenin de krater van een vulkaan! Ineens werd duidelijk waarom overal in de stad vulkanische activiteit is in de vorm van zwavelgassen, borrelende modderpoelen en hotpools.
Na het museum gingen we op weg naar Ohinemutu, de eerste nederzetting in Rotorua van de Maori en Europeanen waardoor een combinatie te zien is van houtsnijwerk van de voorvaderen van de Maori en een Anglicaanse kerk.
Langs het Blue Lake en Green Lake zijn we vervolgens eerst naar een mooi uitzichtpunt gereden vanwaar we uitzicht hadden op de vulkaan waar vroeger de Pink and White terraces waren die in de 19de eeuw zoveel toeristen naar dit gebied hadden gelokt, tot een vulkaanuitbarsting deze natuurlijke warme baden op de helling van de vulkaan verwoestte. Een archeologisch overblijfsel van de tijd voor de uitbarsting is de burried village, een dorpje dat op het laatst erg goed kon leven van het toerisme naar de Pink and White terraces. Op 10 juni 1886 barste de vulkaan, Mount Tarawera, uit en werd het dorp bedolven onder een twee meter dikke laag stenen, as en modder. Een gedeelte is door archeologen weer blootgelegd en geeft een mooi beeld van het leven van toen. Bovendien konden we in het park nog een afdaling maken naar een mooie waterval. Een flinke klim terug, maar wel de moeite waard.
Tot slot van onze dagtour hebben we een wandeling gemaakt door Whakarewarewa forest, een behoorlijk groot bos vol met Californische Redwood bomen.
’s Avonds nog even geregeld dat we de volgende dag opgehaald zouden worden voor het raften. Aanvankelijk waren we van plan geweest om zelf met de auto te gaan en na het raften door te rijden naar de volgende camping, maar we hebben onze plannen omgegooid en een extra nacht bijgeboekt.

De nacht van woensdag op donderdag werden we wakker. Femke hoorde een groot roofdier aan de tent knabbelen en wilde mij naar buiten sturen. Ik wilde liever doorslapen. Uiteindelijk ben ik toch naar het toilet gegaan en toen zag ik onze reep witte chocola met macadamianoten buiten de tent liggen terwijl deze toch echt in de voortent had gelegen. Bij nadere inspectie was te zien dat er hapjes van waren genomen met kleine knaagtandjes. Nog even rondgekeken, maar er was geen beest in de buurt te vinden. Terug op bed kwam het geluid terug. Femke doorzocht de binnentent en schrok zich uiteindelijk rot van een pleister die op d’r bed lag. Een paar minuten later kon ik het geluid lokaliseren aan de rand van de voortent. Het bleek een klein egeltje te zijn dat tussen de binnen- en de buitentent zat. We hebben het beestje lekker laten zitten en konden toen allebei weer gerust slapen.
Na deze onrustige nacht moesten we weer bijtijds op om vooraan op de camping te gaan staan. Toen de bus 20 minuten na de afgesproken tijd nog niet verschenen was hebben we maar eens gebeld, maar het bleek dat de eerdere passagiers niet op de afgesproken tijd klaarstonden. De samenstelling van de groep was totaal verschillend van de groep een dag eerder. Onze conclusie was al dat mensen die door Nieuw Zeeland reizen over het algemeen óf jong zijn (zo tussen de 17 en 23 jaar) óf gepensioneerd. Zaten we de vorige dag dus tussen de ‘bejaarden’, vandaag zaten we tussen de ‘kinderen’ met Offspring hard uit de speakers. Het traject van de rivier die we gingen bevaren was er één van categorie 5. Daarmee is het de hoogste categorie waar commercieel op geraft mag worden, met een 7 meter (!) hoge waterval. Eerst droog oefenen op land en daarna met twee rafts de rivier af. Voordat we bij de 7 meter hoge waterval aankwamen kregen we eerst een paar stroomversnellingen en lagere watervallen voorgeschoteld zodat we er wat gevoel voor konden krijgen. Alles liep gesmeerd zonder om te slaan. Na de hoge waterval gingen we met de raft nog even onder een kleine waterval met de neus van de boot voor mooie foto’s. Door de stroming bleven we onder de waterval zitten waarbij de hele raft onder water kwam te staan. Toen één van onze Engelstalige medepassagiers na deze ervaring Femke aankeek en in perfect Nederlands zei:”Ogen vol tranen en neus vol snot, hé?!” stond Femke wel heel vreemd te kijken. De man was Zuid-Afrikaans en wist dat wij Nederlands waren. Nadat de rafts uit het water waren kregen we de kans om van een 4 meter hoge rots in de rivier te springen. Ook Femke was het echt van plan, maar kreeg uiteindelijk nét niet genoeg tijd om zich over haar angst heen te zetten.
Na deze enerverende ochtend zijn we even bijgekomen op de camping. Lekker geluncht en een boek gelezen in het zonnetje op een badlaken in het gras bij de tent.

Halverwege de middag zijn we vertrokken naar Hells Gate, een thermaal gebied en spa. Door de extra nacht in dit gebied hadden we daar nu tijd voor. We begonnen ons bezoek aan Hells Gate met een wandeling van 45 minuten door het park langs allerlei geisers, borrelende modderpoelen en hete baden. Een indrukwekkend gebied. Daarna hebben we een modderbad genomen. De modder was zijdezacht, een aparte ervaring. Na 20 minuten badderen in de modder was het tijd om ons af te spoelen en in het warme bad te gaan. Daar raakten we aan de praat met een Australiër en zijn daardoor uren blijven zitten. Dankzij hem weet Femke de slogan weer die in Australië gebruikt wordt om mensen maatregelen te laten nemen tegen de zon (Slip, slop, slap) en dat deze inmiddels uitgebreid is met ‘slide’ en ‘seek’. Het is dan nu:”Slip on a shirt, slop on some sunscreen, slap on a hat, slide on sunglasses and seek shade.”

Terug op de camping wat baantjes getrokken in het zwembad, gekookt en gegeten en daarna een wijntje gedronken met Nederlands stel dat in de andere richting aan het reizen was.

Op vrijdagochtend 5 maart op ons gemak alles ingepakt, de auto weer helemaal netjes ingeruimd, de tent laten drogen en schoongemaakt en vertrokken richting Hahei in de Coromandel. Na het opzetten van ons tentje wat gezwommen in de zee en liggen zonnen op het strand vlak achter de camping. De volgende dag in Hahei hebben we uitgeslapen en zijn we begonnen met een zelf klaargemaakt Engels ontbijt, eigenlijk meer een brunch. Terwijl we dat buiten op zaten te eten hadden we de vuile vaat even bij de gootsteen laten staan en toen we deze af aan het wassen waren bleek de pannenlichter gestolen. Niet zo fraai, want dat is toch een redelijk essentieel onderdeel van ons pannensetje. Pannenkoeken bakken zonder handvat aan de pan is bijvoorbeeld echt een onmogelijke opgave, zodat onze dinerplannen in het water vielen. In plaats daarvan hebben we die avond daarom maar penne (pasta) gemaakt.
Na de brunch hebben we ook maar weer eens onze kleren gewassen en te drogen gehangen.
’s Middags zijn we naar Cathedrals cove gegaan, vanaf de parkeerplaats een wandeling van anderhalf uur heen en terug naar een prachtige baai met een ‘tunnel’ door een rots.
Aan het einde van de middag zijn we nog naar hot water beach geweest. Bij eb kun je daar door een kuil te graven deze vol laten lopen met heet water dat uit één van de twee bronnen die daar onder de grond zitten omhoog komt en tussen de 60 en 64 graden warm is. Uiteindelijk hadden we een plekje gevonden waar we met onze gehuurde schep een kuil konden graven en het was inderdaad gloedheet. Terug op de camping nog even een duik in de zee met heerlijk hoge golven.

Op zondag 7 maart zijn we vroeg opgestaan, want deze dag hadden we een rit van zo’n 480 km op het programma staan over allemaal bochtige éénbaanswegen. Eerst de pacific coast highway naar Coromandel city, een leuk Engels stadje waar Femke mosselen en gerookte zalm heeft gekocht bij een zaakje dat in alle toeristengidsen werd aangeraden om de geweldige kwaliteit van de producten. Op dezelfde weg verder naar Auckland en vanaf daar over de Twin coast discovery highway helemaal tot Paihia in de Bay of Islands. Daar kregen we een prachtig plekje voor onze tent pal aan het water van de baai. Eerst nog even in het zonnetje zitten lezen en toen naar de I-site in het stadje waar we een zeiltocht voor de volgende dag hebben geboekt.

Op maandag 8 maart zou de hele dag gevuld zijn met een zeiltocht op een catemaran. Al vrij snel kwamen we een groep dolfijnen tegen. Er was zelfs een babydolfijntje bij wat echt heel leuk was om te zien. De groep dolfijnen kende de boot en kwamen dan ook echt tot pal naast de boot, maakten sprongen uit het waren, schoten onder de boot door of zwommen mee tegen het roer aan. Dat er een babydolfijntje bij was betekende helaas ook dat we niet het water in mochten om met de groep dolfijnen te zwemmen. Na de dolfijnen kregen we ook nog pinguïns te zien. Van het kleine soort, maar toch leuk. Aan het eind van de ochtend zijn we voor anker gegaan in een baai waar we lekker hebben gesnorkeld en heel wat visjes en vissen hebben gezien. De lunch aan boord bestond uit een barbecue. Voor Femke en mij waren de worstjes vegetarisch. ’s Avonds zijn we chique uit eten geweest in een restaurant uitkijkend op de baai. Bij het bestellen zei onze ober ineens:”Je mag het trouwens in het Hollands zeggen.” De jongen bleek uit Nederland te komen en samen met zijn vriendin er voor gekozen te hebben om ‘voorlopig’ rond te reizen, Te beginnen in Nieuw Zeeland en daarna waarschijnlijk Australië en Thailand wilden ze daarna doen. Hoe lang dat zou duren wist ie nog niet, zolang als het leuk was, 1 jaar, 3 jaar. Ze zouden wel zien. Ineens leken onze 6 weken weer heel kort. Na het eten ging Femke nog even naar het openbaar toilet bij de parkeerplaats en terug op de camping, zo’n 10 minuten rijden van het stadscentrum kwam Femke er achter dat ze d’r camera niet meer had. Ze wist ook waar ie moest zijn, op het openbaar topilet waar ze ‘m even weg had gelegd om d’r handen te wassen. Nu was Femke d’r camera onherstelbaar beschadigd tijdens een val op de Tongariro Alpine Crossing en stonden de meeste foto’s al op de laptop, maar we waren er juist die avond achter gekomen dat Femke ’s ochtends een prachtige foto had gemaakt van een dolfijn die hoog uit het water sprong. Snel teruggereden naar het bewuste openbaar toilet, maar daar lag geen camera meer. Toen Femke vervolgens toch nog even in de auto ging zoeken stopte er een camper achter ons waarvan de bijrijder aan Femke vroeg of ze iets zocht. “Yes, my camera.” Antwoorde Femke, waarna de dame een camera omhooghield en vroeg:”Is this yours?” Ik geloof dat ik Femke nog nooit zo opgelucht heb gezien. Ze stond erop een ‘vinderloon’ te geven wat de eerlijke vinders niet aan wilden nemen, maar de oudste dochter waar Femke de NZ$.50,- uiteindelijk bij in de handen stopte had minder moeite met het aannemen van het geld. Ze zullen voor alledrie de kinderen iets leuks hebben kunnen kopen van het geld en waren zelf ook blij dat ze de eigenaar van de camera teruggevonden hadden. Eigenlijk hadden ze het ergens af willen geven, bijvoorbeeld bij de I-site, maar die was al dicht. Terugleggen op het toilet leek ook geen al te best idee omdat dan wellicht een andere, niet eerlijke, vinder ‘m mee zou nemen. Een vriendin had uiteindelijk gezegd:”Misschien komt de eigenaar van de camera wel terug om ‘m te zoeken.” Daar hadden we dus erg veel geluk mee.

’s Avonds hebben we ook eindelijk de knoop doorgehakt om een Skydive te doen. We hadden er al de hele dag over getwijfeld, maar vonden uiteindelijk dat we het gewoon moesten doen. Ik heb direct geboekt.

Op dinsdag 9 maart werden we ’s ochtends om 10.00 uur opgehaald voor onze Skydive. Femke mocht eerst. Gelukkig was ik er een stuk geruster op dan de eerste keer dat Femke als cadeautje voor d’r 30ste verjaardag een tandemsprong ging maken. Femke d’r sprong ging perfect, waarna ik in hetzelfde vliegtuig ook naar 12.000 voet (4 kilometer) hoogte klom. In het kwartier dat dit duurde kon ik genieten van een prachtig uitzicht over de Bay of Islands en noordelijke landtong van Nieuw Zeeland. Uit de lucht zag je duidelijk zoveel de oost- als de westkust van Nieuw Zeeland. Had ik in het begin nog gedacht dat het misschien wel eng zou zijn om uit het vliegtuig stappen, dat bleek totaal niet het geval. Je zit zo ontzettend ver boven de grond dat je helemaal niet het idee hebt dat je kunt ‘vallen’. Ook tijdens de vrije val, wat echt enorm kick was, lijkt het wel alsof je in een andere dimensie zit en zou je bijna vergeten dat de grond met een snelheid van 200 km/uur op je afkomt. Een geweldige enorm gave ervaring. Het laatste stukje mocht ik nog even sturen, iets wat ik voor het laatst had gedaan met de introductiecursus parapenten met m’n vader 15 jaar geleden.
’s Middags was het bewolkt en viel er af en toe beetje regen. Geen lekker weer om met een kano op het water te zitten en dus hebben we wat gerelaxt op de camping. ’s Avonds een soepje gemaakt om wat dingen op te maken.